Een kleine twee maanden geleden had ik een gesprek met een fijn en waardevol persoon. We praatten over het leven en alle bijbehorende worstelingen, angsten en twijfels. Nadat ik had verteld wat mij zoal bezig hield, waren we beiden even stil.  Daarna kreeg ik deze woorden te horen: ‘Ik zie dat je in een auto zit. Steeds op de passagiersstoel. Je laat de ander de weg bepalen, maar eigenlijk komen jullie nergens aan, rijden jullie rondjes. Je lijkt het prima te vinden, want je bent in goed gezelschap. En toch denk ik dat het tijd is dat je zelf achter het stuur gaat zitten en gaat bepalen waar die auto je naartoe brengt.’

Alsof het leven het hoorde, werd ik van de passagiersstoel af geschopt, de auto uit, grond onder mijn voeten weggeslagen, een vrije val. En de deur werd achter me dicht gegooid. Maar, als er ergens een deur sluit, dan….. juist.

Morgen stap ik in een andere auto, dit keer kruip ik achter het stuur. Met een duidelijk doel: morgenavond aankomen op een fijne plek in Frankrijk, waar ik de komende weken ga verblijven. Omdat het ontdekken van nieuwe plekken belangrijk voor mij is. Omdat ik graag nieuwe mensen leer kennen en op plekken kom waar ik nog nooit ben geweest. Omdat ik daar de mogelijkheid krijg te werken, en daarnaast de ruimte krijg om te kijken op wat voor manier ik achter het stuur kan blijven zitten. Om mooie plekken te bezoeken, een doel te hebben en te genieten van de reis.