Op mn vrije dag de omgeving verkennen en naar de stad voor de wifi, het voelt alsof ik weer 4,5 jaar terug in de tijd ga!

Lieve mensen,

ik ben op een geweldige plek aangekomen. Al een paar dagen ben ik met een glimlach naar bed gegaan en met een glimlach opgestaan. Al op de avond van mijn aankomst raakte ik met verschillende mensen in gesprek, genoot ik van de stilte en de sterrenhemel, kreeg ik te horen “fijn dat je er bent”. 24 uur later zat ik na een regenachtige eerste werkdag in de salon. Moe. Onwijs voldaan. Ik sprak het hardop uit: “Ik ben hier gewoon pas iets meer dan 24 uur”. Verbazing in mijn stem. Wow, wat heb ik al veel gedaan, al veel fijne mensen ontmoet, wat voel ik me hier al thuis. Ik kijk om me heen en zie op deze regenachtige avond dat er in elk hoekje van het huis spelletjes worden gespeeld. Pictionary, Risk, Rummikub, Schaken, Dammen. Verbinding.

Ik word compleet all-round ingewerkt. Op mijn eerste werkdag heb ik o.a. een tijd in de regen in de tuin gewerkt. Met goed gezelschap en een fijn gesprek. Regent het? Oh, ik had het bijna niet gemerkt. Op werkdag twee hoeven we al bijna niet meer te communiceren over wie welk deel van de schoonmaak op zich neemt. Zo snel raak je hier op elkaar ingespeeld.

Het voelt alsof iedereen hier zichzelf is, zichzelf laat zien. Alsof er geen maskers zijn. Ik merk hoe ontspannen het voelt om niets te verbergen. Dit is wie ik ben. What you see is what you get.

Ik ‘woon’ hier in een caravan bovenaan het terrein, de laatst bewoonde van de rij. Dit maakt het een plek waar ik mezelf helemaal terug kan trekken. Niemand loopt hier langs en het uitzicht is geweldig. Zo kan ik op elk moment kiezen voor mezelf. Heb ik behoefte aan rust en alleen zijn? Dan is mijn caravan, of een plekje in het bos of langs het water, the place to be. Wil ik mensen om me heen, dan loop ik in een minuutje naar het Chateau, waar altijd mensen te vinden zijn, die in zijn voor een spel of een gesprek. En als ik daar zit en er wordt nog een spelletje gedaan en ik ben moe, dan is het ook helemaal oke als ik zeg dat ik even oversla. Fijn om die ruimte te voelen.

Ik heb collega’s van alle leeftijden. Stuk voor stuk geweldige, interessante mensen. Tot nu toe heb ik vooral samengewerkt met 1 van de jongens van mijn leeftijd. Bijzonder hoe snel je elkaar leert kennen als je veel tijd met elkaar doorbrengt en vrij wordt gelaten in de precieze indeling van de dag.

Ik heb al een rondleiding gehad over het terrein, tenminste, over een deel daarvan. Langs de gebouwen. Ik heb geleerd over de geschiedenis, over de plannen voor de toekomst. Wat een veelzijdige plek is dit. Bijzonder dat sommige gebouwen al bijna 450 jaar oud zijn.

Wat een fijne avonden hier. Vlak voor donker een rondje om het stuwmeer heen lopen. Opeens zitten er in het water 2 beverratten. Ze zwemmen wel iets van ons weg, maar blijven vervolgens rustig op 10meter afstand drijven, terwijl we ze daar minutenlang kunnen bewonderen. Verderop staat een bankje waar we even gaan zitten terwijl het nu echt donker wordt. Genieten van de stilte, de rust, het donker, het meer en de vele uilen die in de bomen boven ons zitten te roepen naar elkaar. Dan de weg terug terwijl we geen hand voor ogen zien, op een smal paadje waar ik nog nooit heb gelopen. Ik geniet intens. Een beetje gek, een beetje avontuurlijk, dat heb ik zo nodig! Vervolgens nog een lange tijd aan de andere kant van het meer zitten, kijken naar de sterrenhemel. Het zou de week van de ‘vallende ster’ moeten zijn. Op dit soort avonden komt alles ter sprake en ga ik uiteindelijk zeer tevreden richting mijn caravan. Wat heerlijk om hier te zijn.

Gisteravond was kampvuur avond. Onwijs gelachen met de kinderen die gisterochtend een workshop song-writing hadden gedaan. De meest geweldige teksten zijn geboren! Daarna nog met wat volwassenen en een deel van het team zitten zingen. Genieten. En het klonk helemaal niet slecht, kan ik je vertellen! Na het kampvuur, zingen en sterren kijken heb ik nog tot diep in de nacht met de jongens zitten praten. Scherpe open vragen, gemeende interesse. Ik kreeg te horen dat ik straal vanaf het moment dat ik hier aankwam. Ik denk dat je dus wel kan zeggen dat ik het hiet onwijs naar mijn zin heb! Zo’n fijne plek, zulke lieve mensen. Vervolgens elkaar ‘weltruste’ gewenst met een oprechte knuffel. Gelijkwaardig. Hier geen oordelen, maar verbinding!

p.s. Mocht ik je interesse hebben gewekt in deze plek; van 5-12 september vindt hier het Internationale Festival voor de Vrede plaats. Het is nog mogelijk om daarbij te zijn. Plek zat voor een tentje, of misschien zelfs bij mij in mn caravan. http://www.lothlorienfestival.com/