Het is bijna elf uur. Moe na heerlijke dagen besluit ik dat het tijd is om richting bed te gaan.
Ik loop de trap af om de paarden hun laatste portie hooi voor de nacht te geven. Beneden pak ik een kruiwagen en word ik meteen vergezeld door mijn twee vriendjes: Hond en kat. Met z’n drieën lopen we het donkere zandweggetje op terwijl ik met een zachte “Hey jongens” de paarden begroet. Ik sta tegenover de prachtige merrie terwijl ik wat hooi uit de kruiwagen pluk, wanneer ik haar ineens voel en zie verstijven. Onmiddellijk ben ik alert. Ik volg haar focus en zie in de verte iemand aan komen lopen. “Het is oké meisje”, mompel ik, terwijl ik me bewust ben van mijn eigen spanning. Ik ben niet bang in het donker, ik ben wel alert als ik onverwachts in het donker niet alleen blijk te zijn. Dezelfde alertheid wanneer ik ‘s avonds door de stad loop. Net als de paarden voel ik me dan toch een prooi.
Tegen de tijd dat mijn kruiwagen leeg is, is de schim omgedraaid en beweegt deze weer langzaam van ons af. Ik voel een zucht en een vraag opkomen. “Waarom?”. De trouwe viervoeter die naast me heeft rondgelopen kijkt me vragend aan. “Oké”, zeg ik, en we lopen nog een stukje de weg af, de andere richting op. Een klein stukje, dan weer terug richting huis. Eenmaal weer bij de paarden geniet ik van het rustgevende geluid van hun tevreden malende kaken. Er lijkt niets meer van de spanning van net over te zijn. Dan komt de kat weer tevoorschijn en beweegt zich als koorddanser voort over het dunne hekwerk vlak voor de neus van de paarden, die door dit schouwspel toch een snurk produceren. Nog wel iets spanning dus. Ik lach om de interactie tussen de verschillende wezens. Ik voel nog steeds lichte spanning in mezelf en ik denk aan een quote die ik laatst las: “You’re not afraid of the dark, you’re afraid of what’s in it”.
Ik loop het terrein weer op en plof op de bank onder de hooiberg. Het is bijna volle maan. Eerst springt de hond op schoot, dan de kat. Ik lach om ze. Het is een ontspannen lach, een dankbare lach. Ik laat mijn gedachten nog even gaan naar de prachtige avond die ik gister had. 24 uur geleden was ik op een heerlijke plek met liefdevolle mensen en warme ontmoetingen. Ik voel mezelf nog gloeien van de liefde en warmte. Ik ben in een prachtige wereld terecht gekomen. Dankbaar.
Ik hoor een berichtje binnenkomen op mijn telefoon. 2 zelfs. 1 van een dierbare vriendin, 1 van een lieve vriend. Wat fijne uitwisselingen, terwijl de kat ligt te spinnen op mijn schoot en de hond vlak achter me is gaan liggen. Ik ben hier thuis. Een telefoongesprek met een man waar ik veel van houd. Ik laat me steeds weer raken. Wanneer we ophangen voel ik alles tegelijk. Liefde, verdriet, dankbaarheid. Het voelt fijn om te delen, om me verbonden te voelen. Ik adem diep in. Brr, inmiddels is het ook wel koud geworden. Met een aai over het hoofd van mijn 2 vriendjes en een laatste blik op de maan, stap ik naar binnen. Dankbaar voor dit einde van de dag.
